Als je doet wat je altijd al gedaan hebt, krijg je wat je altijd al gekregen hebt. Is dat wat we willen? Of zat er oorspronkelijk, lang geleden, toen je nog niet wist van enige frustratie die het vioolspelen kan opleveren, een ander verlangen in je? Een verlangen naar die mooie klank van de viool. Weet je nog hoe dat klonk, je verlangen?

Viool spelen kan uitdagend zijn, dat weten we allemaal. Hoeveel tijd zijn we niet kwijt aan die zuiverheid? Aan die positiewisselingen, aan het uitproberen van vibrato, aan de snelle loopjes? En dan nog lukt het vaak niet zoals we willen.

Kan het ook anders? Die vraag houdt mij al een poos bezig. En ik heb antwoorden gevonden die voor mij werken. En hopelijk ook voor jullie, dat is mijn grootste wens.

Antwoorden bijvoorbeeld over de vraag wie de baas is op de viool: je (bewuste) geest, of je (onbewuste nog niet geautomatiseerde) lichaam? Ik denk dat we met bewuste aansturing veel verder komen dan met puur herhalen van de noten in de hoop dat het op een gegeven moment wel vanzelf zal gaan. De opdracht die we voor iedere noot aan ons lichaam kunnen geven moet gaan over het doel!

 

De bedoeling

Wat is nu op dit moment de bedoeling? > Dít is de bedoeling! Dat de 4e vinger precies daar op de kwint staat. Dat ik de G- en de D-snaar gebonden op een afstreek speel.  Wat doen mijn hand en arm om dat voor elkaar te krijgen? Dat zoeken ze zelf wel uit, als we in vrijheid kunnen bewegen op de viool.

Dat vraagt om andere vaardigheden dan we misschien gewend zijn op de viool. Lichaamsbewustzijn: wie is in charge? Doelbewustzijn: welke noten ga ik nu precies spelen? Met welke klank? Snaarbewustzijn, patroonbewustzijn, ritmebewustzijn, structuurbewustzijn… Dat zijn allemaal vaardigheden met een muzikale inhoud.

 

De muziek in onszelf

Muziek is ons doel, het lichaam en de viool zijn ons instrument. Laten we vooral de muziek in onszelf ontwikkelen, en daarmee de muzikale vaardigheden die we nodig hebben om vaardig viool te spelen.

---

Comments are closed